Orientering

Eg hadde skreve ein epistel i Klassekampen og fekk ei hyggeleg tilbakemelding frå ein som gjekk eit år over meg på Åsly ungdomsskole, sjølvaste bonsjersjanten i eit av Hans Rotmos prosjekter, Heimevernslaget. Då kom eg på at eg hadde ei høne å plukke med karen og skreiv denne historia til han:

I ungdomsåra var eg ekstremt opptatt av sport. Ski og skøyteløp om vinteren. Friidrett og fotball om sommeren. Skøyteløp var kanskje mest populært som inneaktivitet foran radioen med ei notisbok der vi kunne skrive inn parsammensetning og rundetider, men vi var også mye ute og laga hoppbakkar og skøytebaner når Botn frøys til. Og alltid hadde vi lokale konkurranser. I sommerhalvåret vart det spilt mykje fotball og vi organiserte liga med lag frå dei andre grendene i bygda. Med enkle midler laga vi høgdestativ og konkurrerte både i stille høgde og med tilløp. Det ble mest saksehopp da underlaget innbød ikke å teste ut andre stiler som dykk og Fosbury-flopp. Til og med  stavhopp med hesjestaur var ei av greinene vi konkurrerte i. Men trass i interesse og iherdig trening, eg klarte ikkje å hevde meg i nokon av øvingane. 

Heilt til eit par av lærarane ved Åsly ungdomsskole fekk laga eit orienteringskart av åsene bak skolen. Dette var terreng som eg kjente som mi eige bukselomme både fra turer der vi jakta på fugleegg som vi ikkje hadde i samlinga og fra skiturer vinters tid. Så da det vart arrangert skolemesterskap, øyna eg eit håp om å hevde meg. Det var to klasser barnekolen (6. og 7. klasse) og ungdomsskolen (8. og 9. klasse). Vi vart sendt ut fra start to og to med et minutts mellomrom. Eg gjekk i 7. klasse og fikk ein frå 8. eller 9.  ved mi side. Eg tok eit raskt titt på kartet vi fikk utdelt og visste med ein gong kvar første post låg. Så la eg på sprang med startmakkeren på hjul. Fann første post med ein gong, videre til andre, tredje og fjerde post som også gjekk som smurt. Men stadig hadde eg startmakkeren i hælane. Siste posten gjekk også greit og så var det rett mot mål. 50 meter frå mål merker eg startmakkeren kommer opp på sida, går forbi og over målstreken eit par meter foran meg. OK, eg vann klassen min, mens startmakkeren min vant sin klasse og fikk best tid uansett klasse. 

Ja, som du skjønner det var litt bittert, men inni meg så eg meg sjøl som moralsk vinner for heile skolen. Og eit stort orienteringstalent. Derfor lot eg meg lett overtalast til å bli med på orienteringsløp på andre sida av fjorden, på Byåsen og på Heimdal, i terreng der eg var totalt ukjent. Eg kom raskt ned på jorda. Det eine løpet måtte eg bryte for å rekke ferga tilbake. Det vart ikkje meir konkurranseidrett for meg. Det var meir spennande med heimbrent og stupøl. Og når orienteringløpa sør for fjorden alltid hadde folk som Petter Næss og Trond Lillealtern på pallen, viser det berre at folk flest også er best i orientering.

Ein annan besettelse som tok over etter idretten, var rocken. Beatles, Stones, Kinks. Vi starta band. Ikkje for å spille til dans på lokalet, men for å gje ut plate. Eg skjønte snart at min musikalitet satte klare grenser. Da vi begynte på gymnaset, var det slutt med band for min del. Det vart inga plate. Dobbelt bittert er det da at dei som slo meg i orientering, no står i platehylla mi. Bonsjersjant Børø og Heimevernslaget, Næss og Lillealtern med visegruppa Folk Flest. Veit ikkje om det er noko trøst, men kanskje litt: desse platene vart kjøpt for småpenger på bokhandelen Oktober sitt opphørssalg.

PS. Hørte gjennom LP-plata til Folk Flest fra 1974 og oppdaga at vi hadde enda ein ting til felles med Næss/Lillealtern. Vi hadde samme Rudolf Nilsen dikt på menyen. Men vi var først ute - vår teip er mest sannsynlig fra 1971.

Folk flest sin versjon

Vår versjon