Vikla inn i blått

 

Det Norske Teateret har satt opp eit musikkstykke med Bob Dylan songar gjendikta til nynorsk. Regissør er Eirik Stubø og som musikarar har han tatt med jazzbandet til bror sin, Håvard. Tom Roger Ådland står for den nynorsk gjendiktinga. Ådland har gjeve ut to album med Dylan gjendiktningar, Blod på spora frå 2011 og Blondt i blondt frå 2018. Nokre av songane i teaterstykket kjenner eg att frå desse albuma, men det er også mange nyskrivne songar.

 

Det startar med Bjørn Sundquist som deklamerer dei første versa av  låten Not Dark Yet frå Time out of mind frå 1997. Det passar, Sundquist er godt over 70, men viser at han ikkje har lagt inn årane enno (eller enn som Ådland poetisk har oversatt det til: Ikkje mørkt enn). Sundquist har kanskje ikkje all verdens songstemme og slik fungerer det fint at han deklamerer like mye som han synger. Ellers er det eit lag med flinke songarar teateret stiller opp med. Skjønt det er litt forstyrrande at eg kopler dei med tidligare rollar: Morten Svartveit frå Heimebane, Paul Ottar Haga frå Jul i Blåfjell og spelet Den siste viking frå heimplassen min og sjølsagt Bjørn Sundquist frå utallege roller, ikkje minst den uforglemmelege som politi i Eia/Tufte Johansen-programmet Åpen Post.

 

Songane er bundne saman med filmklipp, blant anna intervju med Dylan. Nokre av dei er legendariske og hysterisk morosame når Dylan svarer i hytt og pine eller parerer med motspørsmål. Men som historiefortelling synast eg ikkje at det fungerer. Det verkar meir som fyll for at skuespelarane skal få tid til å gjera sceneskifter. Det gjer ikkje så mykje, eg vurderer dette som først og fremst ein konsert.

 

Norsk tittel på songane kjem opp på ein skjerm. Kanskje dei kunne ha lagt heile teksten for det var nokre ord vi ikkje fekk med oss. Tom Roger Ådland er ein glimrande omsettar, det visste vi frå før, og halve forestillinga er å ta inn over seg hans ordraffineri. Men kvifor er Mr. Tamburine Man tatt med – den er ikkje omsatt, men blir sungen på engelsk. Og er ikkje Make You Feel My Love/Fordi eg elsker deg, som var ein megahit med Ingebjørg Bratland, Bjarte Hjelmeland si omsetting? Eg synast nokre av dei gjendiktningane eg ikkje har høyrd før, er noko grunne, som Lay Lady Lay og I’ll be your baby tonight. Men so er dei heller ikkje spesielt djupt filosofiske hos nobelprisvinnaren. Så er det nok meir vanskeleg å omsette dei mest kjende låtane, dei vi har eit sterkt forhold til. Til eksempel klarer eg ikkje å fri meg frå at eg synast omsettinga av Times they are a changing er betre i Profils songbok frå 70-tallet (Ei ny tid er i emning kreditert G. Walderhaug) enn den eg fekk presentert i Det Norske Teateret (Alt omkring er i endring).

Men elles synast eg Ådland og regissør Stubø gjer det glimrande, som eg nemde i åpningslåten, men og i  All along the Watchtower, som på samme vis begynner med resitering av Bjørn Sundquist. Eg ville på førehand seie at ei omsetting av teksten her ville vera ein umogeleg oppgåve. Men Ådland greier det. Og her synast eg det fungerer fint med at dei syng eit vers på engelsk. Like a Rolling Stone (solist Mimmi Tamba) og avslutningsnummeret I shall be released (Morten Svartveit) er også høgdepunkt. Ikkje minst fordi bandet her tek ein Dylan, arrangerer låtane heilt ulikt sånn som dei er på plate.

 

Alt i alt ein særs trivelig kveld på Det norske teateret.