Skogen, døden og kjærleiken

Eg har vore meir potet enn poet om eg ser meg attende. Men i gymnasåra prøvde eg å bygge eit image som diktar og sidan det var eit slit å skriva stil på meir enn tre sider, vart det poesi. Eg begynte gå med høghalsa genser, lånte diktsamlingar på skulebiblioteket og skaffa meg ei notisbok der eg skreiv dikt om havet, døden og kjærleiken. Men kva kunne ein gymnasiast som aldri hadde opplevd verken hav, død eller kjærleik, skrive om desse tema. Ikkje stort, er eg redd. Med tida har røynslene komme. Eg har segla i kuling, feira rubinbryllup og fått fire kreftdiagnosar. Så no kunne eg kanskje ha skrive noko? Men eg er meir oppteke av det svenskane kallar dödsstädning, eg vil ikkje at dikta fra ungdomsåra skal bli liggande att etter meg. Så eg har funne fram eska med gamle papir og let dikt etter dikt gå i papirsorteringa. Eg fortsatte å skrive dikt i studietida og gjorde nokre forsøk på å få dei publiserte. Høflege brev frå Klassekampen og Dagbladet ligg óg i eska og fortel at dikta diverre ikkje høver. Men mellom refusjonsbreva og dårlege dikt finn eg eit brev frå Gyldendal. «Takk for de tre diktene til Poesi Magasin. Ja, det er avgjort noe ved dem, og redaksjonen håper å kunne trykke ett av dem under rubrikken Kermesse, i hvert fall i løpet av 1984. Hilsen Sigmund Hoftun». Det brevet hadde eg glømt. Det var ei veldig oppmuntring i ei tid da alt såg mørkt ut. Eg var jobbsøkar, venta famileauke og måtte skaffe større husvære i ei tid med skyhøge boligprisar og vanvittige lånerenter.  
Det ordna seg med bolig og jobb, og eg skreiv aldri eit dikt meir. Men kom dikta på trykk i Poesi Magasin? Eg hadde på den tida ikkje råd å abonnere,  men eg var nok eit par gonger innom biblioteket for å sjekke. Utan å finne noko. Kva skjedde? I våre dagar fins dei fleste svara på internett, men når eg søker opp Poesi Magasin, finn eg fint lite. Men om Sigmund Hoftun finn eg interessante opplysningar. Han var redaktør i Gyldendal Norsk Forlag og sto bak ei rekke satsingar som Lanterne- og Fakkelbøkene, Gyldendals aktuelle magasin og Poesi magasin. Men med tilsettinga av Andreas Skartveit i 1980, la forlaget meir og meir vekt på børs enn på katedral, og eg siterer Wikipedia:

I motsetnad til den økonomisk orienterte Skartveit, stod den eldre Hoftun på dei gamle ideala, og hadde i eigenskapen av «kronprinsen» i forlaget vona å få direktørstillinga. Difor har det vore hevda at det skismaet som oppstod i forlaget mellom den gamle og nye måten å drive eit bokforlag på, var ei sterkt medverkande årsak til at Hoftun ein dag i byrjinga av 1985 rydda i løynd opp i papirbunkene på kontoret sitt, forvissa seg om at ingen forfattar hadde uoppgjorte honorarkrav, og seinare gjorde alvor av å vandre ut i skogen for aldri å kome levande attende. Forfattarar, kollegaer og vener leita etter han, men han vart ikkje funne før snøen bråna våren 1985.

Denne Wikipedia-stubben er noko av det sterkaste eg har lese om døden og kjærleiken til poesien. Kvil i fred Sigmund, eg veit ikkje om du fekk nokre minneord i Klassekampen, men eg vil med dette minnast deg. Kanskje vil eg ta opp att diktinga og skrive ein ode til deg.